Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Αστικός κοινοβουλευτισμός και Δημοκρατία a la foie gras




Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία 
και τον Ουμανισμό

Αστικός κοινοβουλευτισμός
και
Δημοκρατία a la foie gras

Γράφει ο Κώστας Λάμπος


«Όσο η ελληνική κοινωνία δεν δείχνει διάθεση για αυτονομία,
δεν μπορεί να σωθεί, διότι δεν θέλει να σωθεί από μόνη της,
να πάρει τις τύχες της στα χέρια της. Όσο θα αναθέτει τη σωτηρία της
σε κομματικούς και εκκλησιαστικούς ποιμένες, θέτοντας τον εαυτό της
σε κατάσταση ποιμνίου, κομματικού και εκκλησιαστικού, τόσο τα ποίμνια
το μόνο που θα μπορούν να διεκδικήσουν θα είναι οι καλύτερες συνθήκες
σφαγής – αυτό είναι άλλωστε το μόνο που προσφέρουν σίγουρα οι
κομματικοί και εκκλησιαστικοί ποιμένες»
Γιώργος Οικονόμου[1]



Ο Ελληνικός Λαός άκουσε κατά την προεκλογική διαδικασία των εκλογών της 6ης Μάη 2012 την πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτήσει «αριστερή κυβέρνηση» και του έδωσε τη δυνατότητα να το επιχειρήσει και μάλιστα με τη συνεργασία της Δημοκρατικής Αριστεράς, αλλά και με τη στήριξη ή και ανοχή του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας που βρίσκονταν στο καναβάτσο και έτρεμαν τη λαϊκή οργή και μια νέα προσφυγή στις κάλπες. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν αξιοποίησε την ευκαιρία είτε γιατί εθισμένος στη βολική αντιπολίτευση έπαθε πολιτικό σοκ[2] μπροστά στις κυβερνητικές ευθύνες, είτε από βοναπαρτική πολιτική πλεονεξία του «όλα ή τίποτα», πράγμα που οδήγησε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, εξέλιξη που του τη χρέωσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι και σε μεγάλο βαθμό και το εκλογικό σώμα.
Με την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να κατανοήσει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού σε συνθήκες αστικού κοινοβουλευτισμού, οι πολιτικές δυνάμεις του ελληνικού πλιατσικοκαπιταλισμού, που χορεύουν στο ρυθμό της ορχήστρας των 'ανδρών με τα μαύρα κοστούμια', βρήκαν την ευκαιρία να ανασυνταχθούν και με τη βοήθεια όλων των ‘θεών και δαιμόνων’ του παγκόσμιου καπιταλισμού κατάφεραν να αποτρέψουν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θέση που θα του έδινε την ηγεμονική δυνατότητα να σχηματίσει αυτοδύναμη και μάλιστα ‘αριστερή’ κυβέρνηση.
Κατά την προεκλογική διαδικασία με ορίζοντα τις εκλογές της 17 Ιούνη 2012, κατά την οποία η σύγκρουση μετεξελίχθηκε από επαρχιακή σύγκρουση μεταξύ ‘μνημονιακών και αντιμνημονιακών’, σε σύγκρουση μεταξύ ‘Ευρώ και Δραχμής’ και κατά ένα σουρεαλιστικό τρόπο σε σύγκρουση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ευρωζώνης ή Ευρωπαϊκής Ένωσης και για κάποιους σε σύγκρουση μεταξύ ‘Ελλάδας και Κόσμου’. Αυτή η εξέλιξη προφανώς δεν ήταν επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ κάτι άλλωστε που ήταν ανώτερο και των δυνάμεών του, αλλά ήταν η επιλογή-παγίδα του σκληρού πυρήνα του ηγεμονικού κεφάλαιου με δυό στόχους. Ο ένας ήταν να φρενάρουν τον ανατρεπτικό ενθουσιασμό του Ελληνικού Λαού και να του κόψουν τη φόρα για ‘αριστερή’ κυβέρνηση, όπως αυτός την εννοεί, και ο άλλος λόγος είναι για να δαμάσουν το ΣΥΡΙΖΑ και να τον προσγειώσουν να αρκεστεί στο ρόλο του ‘αριστερού διαχειριστή’ του κεφαλαίου, πράγμα άλλωστε που μερικά κορυφαία στελέχη του φάνηκαν με κάποιες ουσιαστικές διαφοροποιήσεις να αντιλαμβάνονται και να αποδέχονται. Το σύστημα δεν φοβήθηκε το ΣΥΡΙΖΑ που πολιτεύεται με κεϋνσιανές θεωρίες και σοσιαλδημοκρατικά γιατροσόφια για τη θεραπεία του καπιταλισμού, αλλά τον κόσμο που στο όνομα της ‘αριστερής κυβέρνησης’ μεγάλωνε τις αντικαπιταλιστικές προσδοκίες του και δεν θα μπορούσε να ελεγχθεί, γι’ αυτό κράτησε το ΣΥΡΙΖΑ στη αντιπολίτευση για να μετεξελιχθεί από κατά φαντασία, ή από εκλογική σκοπιμότητα επαναστάτης σε ρεαλιστή ‘αριστερό’ διαχειριστή του κεφαλαίου[3].
Αλλά ας δούμε πως κατάφερε το σύστημα να συνέλθει από τη λαϊκή κατραπακιά της 6ης Μάη, να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, να κηδέψει το όραμα για μια ‘αριστερή κυβέρνηση’ που αυτοκτόνησε σύριζα και στο τσάκα-τσάκα να γιορτάσει τα «40ημερα» με τη συγκρότηση κυβέρνησης του συντηρητικού ‘ευρωπαϊκού μετώπου’. Για να κατανοήσουμε γιατί μας ήρθε ο ουρανός σφοντύλι θα πρέπει να βάλουμε μπροστά μας την εικόνα μιας Νέας Δημοκρατίας που από το τριάντατόσο % των προηγούμενων εκλογών του 2009 κατρακύλησε στο 18% και κάτι, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% εκτινάσσεται στο 16% και κάτι. Με τη νέα προσφυγή στις κάλπες της 17ης Ιούνη, όλοι περίμεναν πως με τη φόρα που έχει πάρει ο Ελληνικός Λαός, η μικρή διαφορά των 2 ποσοστιαίων μονάδων που χώριζε το πρώτο από το δεύτερο κόμμα, θα αντιστρέφονταν, και μάλιστα στο πολλαπλάσιο, εξαιτίας της συντριπτικής κατάρρευσης της ΝΔ και της ραγδαίας δυναμικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ με αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτο κόμμα και να συγκροτήσει την ‘αριστερή’ κυβέρνησή του. Πράγμα όμως που δεν συνέβει. Αντίθετα μάλιστα . Η σειρά επιτυχίας δεν άλλαξε και η διαφορά διευρύνθηκε, οριακά βέβαια, αλλά υπέρ της ΝΔ. Γιατί όμως; Γιατί ανακόπηκε η ανατρεπτική ορμή του εκλογικού σώματος και ποια δύναμη, ή καλύτερα ποιών η αδυναμία, ‘ανάστησε το νεκρό Λάζαρο’;
Αυτό το ερώτημα θα προσπαθήσω να το απαντήσω με αναφορά στην ιστορία του τρόπου παραγωγής του Φουά γκρα[4]. Το εκλογικό αποτέλεσμα που θέλει κάθε φορά να βγάλει το σύστημα μοιάζει πολύ με τη διαδικασία του καπιταλιστή που παράγει Φουά γκρα.
Συνεπώς η νίκη της ΝΔ στις εκλογές της 17ης Ιούνη 2012 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το πολιτικό Φουά γκρα της παγκόσμιας πολιτικής ελίτ, που βρίσκεται στην υπηρεσία της Α.Μ. του ηγεμονικού Κεφαλαίου της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης[5]. Γι’ αυτό άλλωστε έκαναν όλοι οι πολιτικοί αχυράνθρωποι του πλανήτη, του πλανητάρχη μη εξαιρουμένου, ότι μπορούσαν για να τρομοκρατήσουν τον Ελληνικό Λαό και μόλις έβγαλαν το πολιτικό Φουα γκρά τους ανάσαναν, γιατί έτσι αποσοβήθηκε τάχα η καταστροφή του παγκόσμιου συστήματος της αγοράς, ικανοποιήθηκαν τα αφεντικά τους και βεβαίως δεν θα λείψει από το τραπέζι τους το καθημερινό Φουά γκρα τους. Αυτή η συμπεριφορά της παγκόσμιας ελίτ να κατασυκοφαντεί μια ολόκληρη χώρα και ένα Λαό με την ιστορία του Ελληνικού Λαού και να τρομοκρατεί μια αριθμητικά τόσο μικρή κοινωνία δείχνει αφ’ ενός την αχίλλεια φτέρνα του παγκόσμιου καπιταλισμού και αφ’ ετέρου την τεράστια δύναμη που μπορεί να αποκτήσει και η πιο μικρή χώρα αν αποφασίσει να αντισταθεί στον παγκόσμιο καπιταλισμό με όπλο της το όραμα της αριστερής κοινωνίας για κοινωνική ισότητα.
Φουά γκρά (foie gras) σημαίνει "λιπαρό συκώτι" και παράγεται από πάπιες ή χήνες. Πρόκειται για μια πανάκριβη θρεπτική λιχουδιά για λίγους, όπως ακριβώς είναι και η αστική δημοκρατία, ένα σύστημα για κεφαλαιοκράτες και εξουσιαστές. Ο τρόπος που παράγεται είναι φρικιαστικός, γιατί τα πτηνά ταΐζονται μηχανικά και βίαια ‘μέχρι σκασμού’ με στόχο να εμπλουτιστεί το συκώτι τους με λίπος και να αυξηθεί σε μέγεθος και βάρος μέχρι και δέκα φορές πάνω από το κανονικό του μέγεθος[6]. Αυτό συμβαίνει στις ‘σύγχρονες’ μονάδες παραγωγής μεγάλων ποσοτήτων Φουά γκρα. Σύμφωνα με την παράδοση πέρα από τη μέθοδο βίαιου υπερταΐσματος εφαρμόζεται και ο εγκλεισμός των πτηνών σε περιορισμένο χώρο στον οποίο αυτά  κατατρομοκρατούνται με τη βοήθεια ειδικών εκκωφαντικών θορύβων και ζουν σε συνθήκες ακραίου φόβου και αγωνίας θανάτου μέχρι να πρηστεί αρκετά το συκώτι τους.
Αν βάλουμε στη θέση του Φουά γκρα το επιδιωκόμενο εκλογικό αποτέλεσμα, στη θέση των μονάδων παραγωγής Φουά γκρα, τα πολιτικά κόμματα του αστικού κοινοβουλίου, στη θέση των πτηνών που αποτελούν την ‘πρώτη ύλη’ παραγωγής Φουά γκρα, τους ψηφοφόρους, στη θέση της 'κατάλληλης τροφής', την σκόπιμα αποπροσανατολιστική γνώση και στη θέση των θορύβων τα κομματικά συνθήματα φόβου, τους τραμπουκισμούς και τις ιαχές των κομματικών ταλιμπάν και τις απειλές, τότε θα κατανοήσουμε γιατί το σύστημα του καπιταλισμού δημιουργεί, κάθε φορά που στήνει εκλογές, αντίστοιχες συνθήκες και μας ταΐζει με συγκεκριμένη 'γνώση' και σε συνθήκες κατατρομοκράτησης και ακραίου φόβου με στόχο να μας φέρει σε απόγνωση, τότε θα καταλάβουμε πως για τον καπιταλισμό οι εργαζόμενοι άνθρωποι, οι οπαδοί και ψηφοφόροι, δεν μετράνε παρά σαν δύναμη παραγωγής πλούτου και σαν πρώτη ύλη παραγωγής του επιθυμητού εκλογικού αποτελέσματος που αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για τη νομιμοποίηση των εγκλημάτων που διαπράττει το σύστημα σε βάρος της Φύσης, της  κοινωνίας, της ανθρωπότητας και του πολιτισμού.
Αυτή είναι η τακτική του καπιταλισμού και του πολιτικού του συστήματος, δηλαδή του αστικού κοινοβουλευτισμού, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση των κομμάτων ο σκοπός των οποίων είναι να ζαλίσουν, να πρήξουν το συκώτι και να θολώσουν τα μυαλά των ψηφοφόρων, μέχρι να επιτύχουν το εκλογικό αποτέλεσμα που βολεύει την εξουσία του. Θέση για άτομα και συλλογικότητες που δεν δέχονται να γίνουν μαριονέτες και κόμματα του κοινοβουλευτικού παραλόγου και να παίξουν το παιχνίδι της παραπλάνησης, της κατατρομοκράτησης και της τεχνητής διάσπασης της εργαζόμενης κοινωνίας και συνεπώς να συμβάλλουν στη μετατροπή των ανθρώπων σε αλλοτριωμένους οπαδούς και σε ‘κοινωνικές πάπιες’ δεν προβλέπεται, δεν είναι επιθυμητή και επιπλέον, ως ‘εχθρική και επικίνδυνη’ τιμωρείται με κάθε πρόσφορο τρόπο.
Υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα που μας διδάσκει πως ο κομματικός ανταγωνισμός στο αστικό κοινοβούλιο αντανακλά τον θανάσιμο ανταγωνισμό μεταξύ των καπιταλιστών και εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε βάρος των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, διαιρώντας και αποπροσανατολίζοντας την εργαζόμενη κοινωνία τα συμφέροντα της οποίας είναι κοινά και αδιαίρετα. Το κομματικό πολιτικό σύστημα λειτουργεί κύρια ως διαμεσολαβητής μεταξύ των διαφορετικών ανταγωνιζόμενων κατηγοριών του κεφαλαίου, και μόνο δευτερευόντως μεταξύ του Κεφαλαίου και της εργαζόμενης κοινωνίας συνολικά, με αποτέλεσμα η κοινωνία να χάνει, με τη βοήθεια των σκοταδιστικών, των εκπαιδευτικών, των προπαγανδιστικών και λοιπών εξουσιαστικών ιερατείων, το πραγματικό περιεχόμενο του κομματικού ανταγωνισμού και να καλλιεργεί την ψευδαίσθηση πως αυτός ο ανταγωνισμός γίνεται προς όφελός του "πάντα ευκολόπιστου και πάντα προδομένου" 'κυρίαρχου για μια μέρα λαού'[7]. Γι’ αυτό όλα τα πολιτικά κόμματα ‘αγωνίζονται’ ανταγωνιζόμενα για τη σωτηρία του κοινοβουλευτικού συστήματος, για τη βελτίωση της ‘Δημοκρατίας μας’, εννοώντας προφανώς την αστική δημοκρατία, δηλαδή τη δικτατορία του κεφαλαίου πάνω στην εργαζόμενη κοινωνία, ‘για περισσότερες θέσεις εργασίας’ και ‘για καλύτερα μεροκάματα’, αλλά κανένα δεν τόλμησε να αμφισβητήσει τη φύση και τη θέση, το ρόλο και την εξουσία του Κεφαλαίου και πολύ περισσότερο κανένα δεν τόλμησε να μιλήσει για το ρόλο της κοινωνίας και για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, για την Άμεση Δημοκρατία, κι’ αυτό γιατί για το καπιταλιστικό σύστημα αυτές είναι έννοιες απαγορευμένες για το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό του. Η ιδεολογική διαφοροποίηση των πολιτικών κομμάτων υπαγορεύεται τόσο από το γεγονός πως το καθένα εκφράζει τα συμφέροντα διαφορετικής ομάδας καπιταλιστικών και εξουσιαστικών κύκλων, όσο και από την ανάγκη να γίνονται πιστευτά από το εκλογικό σώμα και να διασπούν τους εργαζόμενους σε ακροδεξιούς, δεξιούς, κεντροδεξιούς, κεντροαριστερούς, ‘αριστερούς’ και ακροαριστερούς οπαδούς. Αυτό όμως σημαίνει πως τα πολιτικά κόμματα στον καπιταλισμό δεν είναι παρά μηχανισμοί ‘παπιοποίησης’ και ‘χηνοποίησης’ των εργαζόμενων ανθρώπων, δραστηριότητα που εκφράζεται σε εκλογικά ποσοστά με λάφυρο την κυβερνητική εξουσία για όσο διάστημα το κάθε κόμμα διατηρεί τα εκλογικά ποσοστά του πρώτου, του ‘νικητή’, γιατί η συμμετοχή στην πολιτική εξουσία του καπιταλισμού είναι ανάλογη με το ποσοστό κοινωνίας που το κάθε κόμμα καταφέρνει να παραπλανήσει. Με άλλα λόγια ο καπιταλισμός θα υπάρχει όσο η κοινωνία θα πείθεται, θα αναγκάζεται και θα αποδέχεται να «κάνει την πάπια»
Οι κοινωνίες και η Ελληνική κοινωνία ιδιαίτερα, φαίνεται να συνειδητοποιούν σταδιακά, ακόμα κι’ αν αυτό προς το παρόν και συγκυριακά εκφράζεται με λάθος τρόπο, ή από σκοπιμότητα και από λάθος φορείς, πως στη μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας έχουν διαμορφωθεί οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για να πάψουν οι κοινωνίες να «κάνουν την πάπια» και να απαλλαγούν από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και από το συμπλήρωμά του, το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα και στη θέση τους να οικοδομήσουν μια κοινωνία της ισότητας, της ισηγορίας, της ισοπολιτείας, της ισονομίας και κατά συνέπεια της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, δηλαδή της Άμεσης Δημοκρατίας, με στόχο την Αταξική Κοινωνία και τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό[8].
Τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα προς αυτή τη γνήσια  αντικαπιταλιστική κατεύθυνση δείχνουν, γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο πως με την εμφάνισή τους, το καπιταλιστικό σύστημα έτρεξε να τα καπελώσει και μέσω της χειραγώγησης της δυσαρέσκειας να τα ευνουχίσει με σκοπό να τα εντάξει στα υφιστάμενα, ή στα "νέα" συστημικά πολιτικά κόμματα , πράγμα που επιβεβαιώνεται και από την τρέχουσα αναδιάταξη του κομματικού τοπίου. Το σκηνικό της πολιτικής παραπλάνησης και τρομοκρατίας που στήθηκε στις δυό τελευταίες εκλογές δείχνει πως τα νέα κοινωνικά κινήματα αποτελούν τη μοναδική απειλή για το σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και γι’ αυτό το σύστημα προσπαθεί, δίπλα στο ανίσχυρο να τα αναχαιτίσει καπιταλιστικό κράτος, να οργανώσει το συμπλήρωμά του, δηλαδή το ημιπαράνομο και τώρα ημινόμιμο φασιστικό παρακράτος.
Είναι γεγονός πως η χώρα και η Ευρώπη και μαζί της η Ανθρωπότητα ολόκληρη, μπήκε σε μια καινούργια φάση κατά την οποία τα νέα κοινωνικά κινήματα θα αποστασιοποιούνται σταδιακά από κάθε ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική έκφραση του καπιταλιστικού συστήματος και του συμπληρώματός του, τον αστικό κοινοβουλευτισμό, διεκδικώντας την αυτόνομη και αυτενεργό παρουσία τους με στόχο την πολύπλευρη και πολυεπίπεδη αντικαπιταλιστική δράση με κατεύθυνση την πραγματική εξωσυστημική αριστεροποίηση της κοινωνίας συνολικά. «Η οριζόντια αντι-ιεραρχική και αδιαμεσολάβητη σύνδεση, συντονισμός και αλληλεγγύη όλου αυτού του «αστερισμού» κοινοτήτων και συλλογικοτήτων, κινημάτων και δράσεων, κοινωνικών δομών και αντιθεσμών, που στηρίζονται στην καθημερινή άμεση πράξη εκατομμυρίων ανθρώπων οι οποίοι δεν περιμένουν την ‘κατάλληλη ώρα’ και τον ‘κατάλληλο συσχετισμό’, θα μας δώσει τη δυνατότητα να επιβιώσουμε αλλάζοντας τη ζωή μας και να ζήσουμε υπερβαίνοντας την επιβίωση. Επανασυστήνοντας έναν διαφορετικού τύπου κοινωνικό δεσμό, ικανό να αναπτύξει και να προστατεύσει μια ζωή άξια να βιωθεί, πέρα από τη “γυμνή ζωή” της επιβίωσης και εν τέλει την καταστροφή της ζωής που επιφυλάσσουν ως μέλλον μας»[9]
 Η εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα, με καταλύτη τα νέα κοινωνικά κινήματα, αυτοαριστεροποιείται-ωριμάζει σταδιακά και από κάποιο βαθμό ωριμότητας και μετά δεν θα χρειάζεται μεσσίες, σωτήρες, ψευτοεπαναστατικές πρωτοπορίες, ‘αριστερούς’ διαμεσολαβητές και ‘αριστερά’ συστημικά κόμματα για να την εκφράσουν, γιατί θα είναι η ίδια μια συμπαγής αριστερή δύναμη ικανή να αποκαπιταλιστικοποιηθεί, να απελευθερωθεί και να διεκδικήσει την πραγματοποίηση του πανάρχαιου, μόνιμου, πάντα επίκαιρου και τον 21ο αιώνα εφικτού οράματός της για κοινωνική ισότητα, χωρίς την οποία καμιά ελευθερία, πέρα από αυτήν των εξουσιαστών, καμιά ειρήνη, πέρα από αυτή των πολεμοκάπηλων και καμιά ευημερία, πέρα από αυτή των εκμεταλλευτών δεν μπορεί να υπάρξει. Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός. Ένας καλύτερος κόσμος είναι εδώ και καμιά δύναμη δεν θα αποτρέψει την ολοκλήρωσή του.
Χαϊδάρι, 18 Ιούνη 2012



[1] Οικονόμου Γιώργος, Τα αδιέξοδα των κομμάτων και του κοινοβουλευτισμού, στο περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 38/Μάης 2012.
[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Το σοκ του ΣΥΡΙΖΑ, στο περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 38/Μάης 2012 καθώς επίσης και σε δεκάδες ιστότοπους του διαδικτύου (http://epithesh.blogspot.gr/2012/05/v-behaviorurldefaultvmlo.html, )
[3] Βλέπε Λάμπος Κώστας, Αριστερή διαχείριση του κεφαλαίου ή αυτοδιαχείριση της αριστερής κοινωνίας;, http://epithesh.blogspot.gr/2012/06/blog-post_12.html, (υπό δημοσίευση στο περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ).
[5]  Βλέπε Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[6] «Φουά-γκρα, είναι ο γαλλικός όρος για το «λιπώδες ήπαρ", που είναι το προϊόν ακραίας σκληρότητας ανθρώπων απέναντι στα ζώα. Είναι το πρησμένο, ασθενές συκώτι πάπιας ή χήνας που τρέφονται βίαια μόνο μέχρι το σημείο του θανάτου τους πριν από τη σφαγή. Τα πτηνά υποφέρουν τρομερά, τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά τη διαδικασία του βίαιου θηλασμού. Σε λίγες μόνο εβδομάδες, το συκώτι τους πρήζεται έως και δέκα φορές πάνω από το κανονικό μέγεθος του και τα πουλιά ούτε καν μπορούν να σταθούν, να περπατήσουν ή ακόμα και να αναπνεύσουν. Σε αυτό το σημείο, θανατώνονται και τα συκώτια τους πωλούνται ως "γκουρμέ"», βλέπε, Η αλήθεια του Φουά γκρα: http://paratolmo.blogspot.gr/2010/07/blog-post.html,
[7] Λάμπος Κώστας, Η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία και οι εκλογές ως ψευδαίσθηση και ως απάτη, (http://www.infonewhumanism.blogspot.gr/2012/04/blog-post_19.html και στο περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 37/Απρίλη 2012,
[8] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η Μεγάλη Πορεία της Ανθρωπότητας προς την Κοινωνική Ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.
[9] Χαριτάκης Κώστας, Πέρα από τις εκλογές, Εφημερίδα ΔΡΑΣΗ,  http://efimeridadrasi.blogspot.gr/

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

ΑΥΡΙΟ ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΧΘΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΘΕΣ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ



ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ,

ΓΙΑ 
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ,

ΓΙΑ 
ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΚΑΙ ΓΙΑ
ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ 
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ


 Photo

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Πέρα από τις εκλογές;

 

Του Κώστα Χαριτάκη*

 

Έχει νόημα, άραγε, να συζητάμε λίγες μέρες πριν τις εκλογές, με θέμα “πέρα από τις εκλογές”; Πολλοί θεωρούν περιττή πολυτέλεια ή εγκληματική αφέλεια μια τέτοια συζήτηση. Κατηγορούν, μάλιστα, όσους αρνούνται να σκεφτούν και να πράξουν με τους όρους της “εκλογικής ατζέντας” ότι εγκαταλείπουν την “Πολιτική”, για θολές, αποσπασμένες από την πραγματικότητα, θεωρητικές φλυαρίες...
Αν όμως, όπως λένε ορισμένες ψυχαναλυτικές θεωρίες, η πραγματική “πραγματικότητα” είναι το “απωθημένο”, το “ακατανόμαστο”, αυτό που πρέπει να κρυφτεί βαθιά μέσα στην “πραγματικότητα”, ακριβώς για να μπορέσει αυτή να συνεχίσει να λειτουργεί ομαλά, τότε μήπως αυτές οι “θεωρητικές φλυαρίες” που αποσκοπούν να σκάψουν κάτω από την επιφάνεια, να εξορύξουν αυτό που δεν λέγεται και να κονιορτοποιήσουν τις συνήθεις “αυτονόητες παραδοχές”, βρίσκονται τελικά πιο κοντά στην πραγματικότητα;
Για παράδειγμα, οι αγωνίες, οι προσδοκίες, οι απαιτήσεις, με τις οποίες έχει επενδυθεί η μεθαυριανή εκλογική μάχη μήπως αποτελούν μορφές συγκάλυψης και “εξομάλυνσης” των πραγματικών ερωτημάτων που διακυβεύονται αυτή την εποχή; Δεν εννοώ ότι δεν είναι υπαρκτές για κάθε ξεχωριστό άνθρωπο που τις προβάλλει στην εκλογική επιτυχία του ενός ή άλλου κόμματος, αλλά το ότι η συνολική λειτουργία αυτής της προβολής είναι πρωτίστως μια κατεργασία των ανησυχητικών σκέψεων ώστε να κλείσει το τραύμα της κοινωνικής καταστροφής που ζούμε, με όρους επιστροφής σε μια “ομαλότητα” που θα μας επιτρέψει εντέλει να ζούμε, λίγο πολύ, όπως ζούσαμε.
Η εκλογική διαδικασία, και η πολιτική όταν ορίζεται με κέντρο την αντιπροσώπευση και τη διάταξη των κομματικών σχηματισμών, είναι ο κατεξοχήν μηχανισμός “προφύλαξής” μας από το “αδύνατο”, ο μηχανισμός επαναφοράς μας στο “δυνατό”, στο ρεαλισμό των κυβερνητικών λύσεων διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης, ακριβώς για να αποφύγουμε το τραύμα της συνάντησής μας με το χάος του “αδύνατου”.
Δεν είναι τυχαίο ότι προμετωπίδα όλων των κομματικών σχηματισμών είναι ότι “αυτοί” μπορούν να διαχειριστούν τις καταστάσεις. Μας καθησυχάζουν, λοιπόν, ότι δε θα βρεθούμε στη δίνη του “απρόβλεπτου” που συνιστά το “αδύνατο”. Είναι ο εξορθολογισμός των βαθύτερων ανησυχιών μας, σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο ορθολογισμού που υπηρετεί τη συνέχιση της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων, κι ακόμη περισσότερο, η καταστολή των ερωτοτροπιών μας με το “αδύνατο”.
Και να ποιο είναι αυτό το τραυματικό ερώτημα το οποίο μας βοηθούν, καθησυχαστικά, να αποφύγουμε: Μπορεί να υπάρξει κοινωνικός δεσμός στις σημερινές συνθήκες; Ή πάμε σε μια ανεπίστρεπτη διάβρωση κάθε κοινωνικότητας, σε έναν “πόλεμο όλων εναντίον όλων” απομονωμένων εγωιστικών ατόμων που το μόνο που απέμεινε να τα συνδέει είναι η αγορά;
Αυτό είναι το “ερώτημα της κοινωνίας”, που αναβλύζει από τρεις ανυπέρβλητες αντιφάσεις της εποχής:
- Ενώ παραμένουμε “κοινωνίες της εργασίας”, μεγάλα πλήθη πετιούνται οριστικά και αμετάκλητα εκτός εργασίας.
- Ενώ παραμένουμε “κοινωνίες της κατανάλωσης”, μεγάλα πλήθη μετατρέπονται σε “ελαττωματικούς καταναλωτές” (κατά την έκφραση του Μπάουμαν) ανίκανοι να καταναλώσουν.
- Ενώ παραμένουμε “κοινωνίες της ανάπτυξης”, τα περιβαλλοντικά (και τα ανθρώπινα) όριά της έχουν εξαντληθεί.
Και η αλήθεια η οποία επιχειρείται να “απωθηθεί” είναι ότι δεν υπάρχουν καπιταλιστικά μέσα για την υπέρβαση αυτών των καταστροφικών αντιφάσεων, αλλά ούτε και τα μέσα που μας κληροδοτήθηκαν από τα παραδοσιακά αριστερά, επαναστατικά και αναρχικά κινήματα επαρκούν πια.
Χρειαζόμαστε νέες απαντήσεις (που προφανώς θα εμπνέονται και θα ενσωματώνουν-αναπτύσσουν στις νέες συνθήκες πλευρές παλαιότερων απαντήσεων των χειραφετικών προσπαθειών). Χρειαζόμαστε, εν τέλει, μια επανασύσταση του κοινωνικού δεσμού, μια επανίδρυση της κοινωνίας, με διαφορετικούς όρους από αυτούς που μας έχουν οδηγήσει και μας οδηγούν στο “θάνατο της κοινωνίας”.
Αυτό το “ερώτημα της κοινωνίας” δείχνει προς τις ανατροπές-κλειδιά από τις οποίες εξαρτάται πραγματικά το μέλλον μας, πολύ πέρα από τα τρέχοντα διλήμματα που έχουν επιβληθεί στην πολιτική αντιπαράθεση, του είδους “ευρώ ή δραχμή”, “μνημόνιο ή εθνική ανασυγκρότηση”, κ.λπ., τα οποία συγκαλύπτουν και διαστρεβλώνουν τα πραγματικά διακυβεύματα. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για ορισμένα διλήμματα διαφορετικά από αυτά που μας “βομβαρδίζουν” το τελευταίο διάστημα...
1. Ανατροπή της πολιτικής:
Τι θα αντικαταστήσει την “αστική δημοκρατία” που έχει εκπέσει με ραγδαίους ρυθμούς; Ένας νέος τεχνικοποιημένος και γραφειοκρατικός-διοκητικός ολοκληρωτισμός; Ή η άμεση δημοκρατία – κοινωνική αυτοδιεύθυνση;
Θα εξακολουθήσουμε να κινούμαστε στον κύκλο της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης ή θα δημιουργήσουμε τις δομές αυτοθέσμισης της κοινωνίας, με όρους ισότητας και ελευθερίας;
Θα εξακολουθήσουμε να τα εναποθέτουμε όλα στο κράτος-κηδεμόνα (στο όνομα, μάλιστα, ότι έτσι δεν απεμπολούμε τις “κατακτήσεις” μας, όταν πια είναι φανερό ότι οι “κατακτήσεις” ήταν κυρίως υπεξαίρεση από το κράτος των δικών μας ικανοτήτων, δυνατοτήτων και μορφών ανεξάρτητης συνεργασίας και δημιουργίας), δίνοντάς του έτσι το δικαίωμα να ελέγχει καθολικά τη ζωή μας, ή θα επιχειρήσουμε το μεγάλο άλμα προς την ατομική και κοινωνική αυτονομία, την ικανοποίηση των αναγκών μας με τις δικές μας αποφάσεις και με τα δικά μας μέσα;
2. Ανατροπή της οικονομίας:
Τι θα αντικαταστήσει τη “μισθωτή εργασία” που πετιέται διαρκώς στο δρόμο; Μια νεοφεουδαρχία εργαζομένων, με όρους προσωπικής εξάρτησης στα νέα δίκτυα της εργασίας; Ή η κοινωνικά χρήσιμη, αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία;
Θα εξακολουθήσουμε να διεκδικούμε το “δικαίωμα” στην εργασία-εκμετάλλευση και την ανέφικτη πλέον “πλήρη (μισθωτή) απασχόληση” ή θα θέσουμε στο κέντρο της σκέψης και της δράσης μας την απελευθέρωση από την εργασία, το πράττειν, την ελεύθερη δημιουργική δραστηριότητα που μπορεί να καλύπτει κοινωνικές και ατομικές ανάγκες και επιθυμίες;
Θα εξακολουθήσουμε να ανταγωνιζόμαστε για τις λιγοστές “θέσεις εργασίας” ή θα προχωρήσουμε στην οριζόντια συνεργασία και συντονισμό βάσης συνεργατικών εγχειρημάτων;
Θα εξακολουθήσουμε να επαφίουμε τις ελπίδες μας για βιώσιμη ζωή στην ανάπτυξη, στην υπόσχεση της διαρκούς μεγέθυνσης-καταναλωτικής αφθονίας, ή θα δώσουμε έναν άλλο χαρακτήρα στην οικονομία, απο-αποικιοποιώντας τη ζωή από την κυριαρχία της, αποκλιμακώνοντάς την στις διαστάσεις των πραγματικών κοινωνικών αναγκών, φέρνοντάς την στα μέτρα της εγγύτητας και της αυτάρκειας των κοινοτήτων, και τοποθετώντας στη θέση του απρόσωπου και ποσοτικού ΑΕΠ την ποιότητα ζωής και περιβάλλοντος;
3. Ανατροπή του ίδιου του κινήματος: Τι θα αντικαταστήσει τα εκφυλισμένα και αποσαθρωμένα (από την ίδια τους την αδυναμία) παραδοσιακά εργατικά κινήματα; Ένα δίκτυο ομάδων πίεσης και ανταγωνιστικής ατομικής συναλλαγής; Ή κοινότητες αγώνα και δημιουργίας;
Θα εξακολουθήσουμε να δρούμε μέσα από ιεραρχικές και γραφειοκρατικές οργανώσεις-μεσάζοντες των αναγκών μας και διαχειριστές των σχέσεών μας ή θα δημιουργήσουμε νέου τύπου κοινωνικοπολιτικά μορφώματα-συλλογικότητες που πριν απ' όλα στο ίδιο το εσωτερικό τους και στις σχέσεις τους με τους άλλους θα δημιουργούν απελευθερωμένες κοινωνικές σχέσεις;
Η κυτταρική ανατροπή, την οποία ταυτόχρονα προϋποθέτουν και στοχεύουν αυτές οι ανατροπές, είναι η εξής:
Αν το κύτταρο της καπιταλιστική οικονομίας είναι το εμπόρευμα, και γύρω από αυτό οργανώνεται η εκμετάλλευση της εργασίας για την παραγωγή του και ο ατομικός ανταγωνισμός για την κατοχή του, το κύτταρο μιας απελευθερωμένης κοινωνίας είναι τα κοινά, και γύρω από αυτά η συνεργατική οργάνωση για την παραγωγή, διαφύλαξη και ανάπτυξή τους και η ελεύθερη ισότιμη πρόσβαση σε αυτά.
Το μοντέλο της κυριαρχίας του εμπορεύματος-ανταλλακτική αξία (που εμπεριέχει κλεμμένη υπεραξία-εκμετάλλευση) και της ανταγωνιστικής ιδιοκτησίας (με την αγορά ως πεδίο κατανομής του πλούτου) είναι ένα μοντέλο “εξορυκτικό”, δηλαδή εξάντλησης του “μεταλλεύματος” ανθρώπου και φύσης.
Αντίθετα, το μοντέλο που έχει στον πυρήνα του τα κοινά-χρηστική αξία (που εμπεριέχει ελεύθερη συνεργασία) και το μοίρασμα (ελεύθερη πρόσβαση χωρίς αγορά και χρήμα) είναι ένα μοντέλο “δημιουργικό”, δηλαδή συνένωσης ικανοτήτων και δραστηριοτήτων στη βάση της αμοιβαιότητας και της συμπληρωματικότητας.
Αυτό το νέο “παράδειγμα” των κοινών είναι ήδη μια αναδυόμενη πραγματικότητα παντού στον κόσμο, και τα τελευταία χρόνια και στη χώρα μας. Είναι φυσικά ακόμη ένας κόσμος στην αυγή, με πολλές αντιφάσεις, παλινδρομήσεις και αναπάντητα ερωτήματα, ταλαντευόμενος πολλές φορές ανάμεσα στην ενσωμάτωση στην υπάρχουσα τάξη και στην υπέρβασή της. Ωστόσο, ο κύβος ερρίφθη... Ο μετασχηματισμός της πολιτικής έχει ήδη αρχίσει, είναι σε εξέλιξη, και οι εμπειρίες του συγκροτούν πλέον ένα κρίσιμο σώμα νέων και διακριτών ποιοτικών χαρακτηριστικών.
Η κοινωνική αλλαγή, η χειραφέτηση, η επανάσταση, επανανοηματοδοτούνται, πέρα από την αποτυχημένη εκδοχή της «εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα» ή της οικοδόμησης μιας νέας κρατικής (λαϊκής, αριστερής, εργατικής, κ.λπ.) εξουσίας (πόσο μάλλον κυβέρνησης...), ως δημιουργία και οριζόντια δικτύωση πολλαπλών εξεγερμένων, αυτόνομων, κοινοτικών χώρων ελευθερίας και συνεργατικής δημιουργίας. Χώρων που δημιουργούν την άμεση πρακτική δυνατότητα να κόψουμε τους δεσμούς εξάρτησης από το κράτος και το κεφάλαιο, με την αυτοθέσμιση νέων κοινωνικών δεσμών ώστε να μπορέσουμε, εδώ και τώρα, να ζήσουμε χωρίς κυριαρχικές και εκμεταλλευτικές σχέσεις.
Προφανώς μια τέτοια διαδικασία περιλαμβάνει την αντιπαράθεση και τη σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο, και δεν πρόκειται για κάποια “αρμονική συνύπαρξη”. Όμως, πηγαίνει πολύ πέρα από αυτό, στη δημιουργία του τι μπορεί να τα αντικαταστήσει, δίνοντας έτσι στερεότητα, βάθος και προοπτική στον αγώνα. Πρόκειται κυρίως για την «έξοδο» από τον καπιταλισμό όλο και περισσότερων ανθρώπων όπου κι αν βρίσκονται, ό,τι ταξικό, φυλετικό, εθνοτικό, ή άλλο προσδιορισμό κι αν έχουν, παρά για την “ανατροπή” του με τους παλιούς όρους του έθνους-κράτους.
«Έξοδος» δεν σημαίνει μη σύγκρουση, αλλά ίσα-ίσα σημαίνει το ανώτερο επίπεδο σύγκρουσης που είναι το να αχρηστεύσεις τα μέσα του συστήματος, αρνούμενος να τα χρησιμοποιήσεις και οργανώνοντας τη ζωή σε άλλη βάση από αυτή της οικονομικής και κρατικής επιβολής.
Η οριζόντια αντι-ιεραρχική και αδιαμεσολάβητη σύνδεση, συντονισμός και αλληλεγγύη όλου αυτού του «αστερισμού» κοινοτήτων και συλλογικοτήτων, κινημάτων και δράσεων, κοινωνικών δομών και αντιθεσμών, που στηρίζονται στην καθημερινή άμεση πράξη εκατομμυρίων ανθρώπων οι οποίοι δεν περιμένουν την «κατάλληλη ώρα» και τον «κατάλληλο συσχετισμό», θα μας δώσει τη δυνατότητα να επιβιώσουμε αλλάζοντας τη ζωή μας και να ζήσουμε υπερβαίνοντας την επιβίωση. Επανασυστήνοντας έναν διαφορετικού τύπου κοινωνικό δεσμό, ικανό να αναπτύξει και να προστατεύσει μια ζωή άξια να βιωθεί, πέρα από τη “γυμνή ζωή” της επιβίωσης και εν τέλει την καταστροφή της ζωής που επιφυλάσσουν ως μέλλον μας.
Τοποθέτηση στην εκδήλωση-συζήτηση “Πέρα από τις Εκλογές - Ας πιάσουμε το νήμα”, που πραγματοποιήθηκε στις 14/6, στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Νοσότρος
----------------------------------------------------------------------------------------------

*Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα ΔΡΑΣΗ,  http://efimeridadrasi.blogspot.gr/